Sztuka projektowania tekstów. Jak tworzyć treści, które podbiją internet

Recenzje książki: Sztuka projektowania tekstów. Jak tworzyć treści, które podbiją internet (3) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: Vademecum BLogera

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Książka Ewa Szczepaniak z bloga Tekstowni.pl Sztuka projektowania tekstu. Jak tworzyć treści, które podbiją internet? Ja bym powiedziała jeszcze: jak przezwyciężyć w sobie nieśmiałość pisania i wreszcie odważyć się pisać po swojemu, ale świadomie. Rozwijając swój indywidualny styl, pracując nad warsztatem. Bo warsztat dodaje pewności. Bardzo się cieszę, że wpadła mi w ręce ta książka. Za każdym razem, kiedy ją otwierałam, miałam ochotę usiąść do pisania i bawić się nim. Ta książka uświadomiła mi, jak ważne jest przełamać w sobie nieśmiałość pisania. Może u niektórych wyniesioną ze szkoły, paraliżującą, może po karkołomnych podejściach i przejściach z pisaniem szkolnych wypracowań (jak sama nazwa wskazuje wy – pracowane – co dla niektórych, w tym dla mnie po latach pozostaje wspomnieniem syzywofej pracy … ) Kiedy na starcie następował falstart. Człowiek jeszcze nie zaczął pisać, a już przestawało mu się chcieć… Tyle że … Pisanie do sieci rządzi się swoimi prawami. Jest w nim miejsce dla każdego. Tu nie muszisz wpisywać się w czyjeś gusta, ale pisać po swojemu tak aby dotrzeć do odpowiednich ludzi: tych, którzy będą chcieli Cię czytać, tych, którym masz coś wartościowego do zaoferowania. Przypomniałam sobie, jak zaprzyjaźniona blogerka zwierzyła mi się w początku naszej przygody z blogowaniem (było to prawie osiem lat temu), że założyła bloga mimo tego, że dzięki „życzliwości inaczej” swojej pani polonistyki ze szkoły wyniosła głęboko zakodowane przekonanie, że nie powinna pisać. Niech zajmie się czymkolwiek innym, ale niech nie pisze. A jednak ciągnęło ją do pisania… Osobą, która najbardziej odradzała jej pisanie była jej polonistka. Po 8 – u latach ona pisze dalej: regularnie (tej regularności mógłby jej pozazdrościć niejeden niedzielny blogera) i jeszcze zarabia na tym pisaniu (pisze o kulinariach). Mimo, że zaczynała z poważnymi wątpliwościami, co do swoich możliwości w tym zakresie i z głęboko zakorzenionym przekonaniem, że nie da rady. Dała. Bo czasami można mieć zakodowane przekonanie, że pisanie jest nie dla mnie. A jednak coś ciągnie do pisania. Sama czegoś takiego doświadczam od lat i od lat piszę dalej. To, że w czasach szkolnych pisanie szkolnych wypracowań było męką, jeszcze nie przesadza o tym, że nie powinieneś pisać. Do sieci. Tak, tu chodzi mi tu o: Pisanie do sieci, które dodatkowo rządzi się specyficznymi prawami. Po pierwsze: w pisaniu do sieci tym bardziej chodzi o to, byś: Nie ograniczał się, nie porównywał z innymi (nic tak nie ogranicza), wyrażał swoje myśli po swojemu, nie silił się na bycie kimś innym, szukał swojego stylu…., pozwolił sobie na zabawę ze słowem, czerpał z tego przyjemność – mając w tzw zapleczu – warsztat = świadomość pewnych zasad. Tu obowiązuje równolegle druga zasada: Każdym kolejnym zdaniem, a nawet każdym kolejnym słowem walczysz o to, by czytelnik przeczytał jeszcze jedno, kolejne słowo, czy zdanie. I tak w zasadzie bez końca. W czasach, kiedy nas wszystkich goni FOMO, czyli strach, żeby czegoś nie przeoczyć, który sprawia, że scrolujesz (przewijasz) coraz szybciej i przeglądasz to coraz mniej uważnie, a coraz bardziej pobieżnie. W tej sytuacji, jak napisać coś, co zatrzymać czytelnika? I to niekoniecznie używając, czy uciekając się do tzw clickbaitowych tytułów na zasadzie: Kobieta urodziła słonia. Zobacz, co z tego wyrosło. Czy coś równie idiotycznego. Bo clickbaity – owszem – chwytają, ale pozostawiają czytelnika z takim niesmakiem, do czyjejś (może właśnie Twojej) mozolnie budowanej w sieci. Pozostać sobą, odnaleźć w tym siebie, znaleźć swój styl. A przede wszystkim odkryć radość pisania. Która może stać się udziałem każdego. Zabrzmieć autentycznie. Bo pisane z serca brzmi autentyczniej, ale też bardziej angażuje. Owszem poprawność językowa jest ważna. Ale ona nie powinna ograniczać Cię na starcie. Ona też przyjdzie z czasem, w miarę pisania. Nawet, jeżeli gdzieś tam w głębi Ciebie czai się ten niedowiarek, który uparcie powtarza Ci, że Ciebie to nie dotyczy, bo przypomnij sobie, co było w szkole…. Łatwość pisania przychodzi z ilością napisanych tekstów. Moich pierwszych tekstów nie da się czytać. Pisane tak topornie… Lata zajęło mi pozbycie się tej toporności… I jeszcze nie do końca. Ale myślę sobie, że to nie była toporność, raczej blokująca wyrażanie siebie nieśmiałość pisania. Chcąc wpasować się w czyjeś gusta, zatraciłam siebie… A przecież nie o to chodzi. Tymbardziej w sieci. Tu chodzi o to, żeby słowo wywoływało odźwięk. Tu trzeba wibrować. Tu chodzi o to, by odważyć się: Wyzwolić się z tego karkanu, który podświadomie sami sobie narzucasz, albo który wyniosłeś ze szkoły. Gdzieś, kiedyś go w Tobie zasiano. Pozwól myślom biec swobodnie. Nie bój się słów. Daj upust słowom. Odważ się i bawić się tym swoim pisaniem. Nie daj wmówić sobie czegoś, jeżeli serce podpowiada coś zupełnie innego. Przełam w sobie nieśmiałość pisania. Bo… Pisanie nie musi być męką: wypracowane W sieci nie chodzi o takie podręcznikowe pisanie. Ale o takie pisanie, które zaraża, o słowa, które wyzwolą w innych oddźwięk. A punktem wyjścia jest zebranie się na odwagę i zabawę słowem. Podręczniowe zasady poprawnego pisania nie są po to, by Cię ograniczać, tylko, byś świadomie budował swój wartszat, a dzięki niemu nabierał zaufania do samego siebie. Tutaj książka Ewy łamie pewne tabu. Ewa przekonuje – namawia – zachęca do zabawy ze słowem. A jednocześnie wyposaża w warsztat, który pozwala na tę zabawę słowem bez kompleksów: Za każdym razem, kiedy po nią sięgałam, miałam ochotę usiąść do pisania i bawić się tym. Dla kogo jest ta książka? Jako niehumanistka pisząca do sieci (czyli jako osoba nie posiadająca wykształcenia humanistycznego, jestem inżynierem) znalazłam w niej swego rodzaju biblię, która porzadkuje wszystko, co ważne, wiedza, znajomość. Bardzo kompleksowo opracowana pozycja. Dużo niezbędnych zasad poprawnego pisania (które sama odkrywałam tak trochę przy okazji – pisząc), a które znajdziesz w książce Ewy zebrane w jednym miejscu i podane w pigułce. Książka usystematyzowuje pewne rzeczy, zachęca do odważniejszego pisania, pokazuje: jak świadomie rozłożyć proces pisania, jak postawić sobie właściwe pytania w poszukiwaniu własnego stylu, zachęca do tego, byś się nie bał, rozbudza apetyt na pisanie, pomaga odnaleźć swój własny styl. Zamiast chować się w bezpiecznych ramach sztywnej poprawności językowej, które czasami mogą być tą maską, która nie pozwoli Ci zaistnieć szerzej. Kiedy dusza rwie Ci się do tego, by pisać po swojemu. Kiedy narzucenie sobie zbyt sztywnych reguł po to, by wpisać się w cudze gusta, a raczej, by dogodzić każdemu (co jest niemożliwe i niewykonalne, tymbardziej w sieci), a jak to potrafi obrzydzić pisanie. Powiedziałabym, że z tej książki płynie jedyne słuszne w obecnych czasach nieskończonych możliwości, jakie stwarza internet przesłanie, parafrazując motto z disneyowskiej bajki Ratatuj – każdy może gotować: Każdy może pisać. Do sieci. Pisząc bloga latami dochodziłam do tego po omacku. Książka Ewy podaje tą całą wiedzę, która pomaga zbudować warsztat w pigułce, a jeszcze zachęca do szukania w tym pisaniu siebie. Jest błogosławieństwa na drogę. I to wszystko zebrane w jednej książce. Jeszcze mam jedną taką uwagę: Książki pisane przez ekspertów w swoich dziedzinach, którzy nie leją wody, tylko przekazują konkrety i dzielą się swoim doświadczeniem, czyli tym, co przez lata wypracowali i podają to w jednej pigułce w formie książki: to jest bezcenne. Na koniec porada z książki Ewy, która szczególnie sobie zapamiętałam: Za każdym razem, kiedy masz ochotę napisać „bardzo”, użyj słowa „cholernie”, twój redaktor z pewnością to usunie i tekst będzie taki, jak powinien być. Mark Twain Dlaczego słówko bardzo zastąpić słowem cholernie? Dlaczego w ogóle zastępować bardzo… Bardzo, podobnie jak cholernie jest przysłówkiem. Tu nie chodzi o to, żeby zastąpić „bardzo” czymś mocniejszym. Ale żeby w ogóle się go pozbyć. Nawet jeżeli pisząc do sieci, „cholernie” nikogo już raczej nie wzburzy cholernie, niejedno się tu widzialo… Chodzi o to, by obcinać w tekstach przysłówki. Przysłówki niewiele wnoszą. A przynajmniej nie wnoszą w tekst dynamiki, nie wlewają w niego życia (te malowniczą funkcję spełniają czasowniki). Przysłówki czynią tekst dłużym. Tymczasem dłuższy tekst puszczony do sieci, no cóż takie są jej realia: statystycznie mniej osób go doczyta do końca… Kiedy każdym kolejnym zdaniem walczysz o to, by czytelnik przeczytał kolejne. Wyrzuć z tekstu przysłówki….. Od razu przejdź do sedna, by czytelnik został z Tobą jak najdłużej. Powodzenia i miłej lektury.

2. Recenzja: Freelancer w sieci Agnieszka Wieczorek

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Jesteś blogerem, ale wydaje Ci się, że teksty, które publikujesz, nie są zbyt dobre? A może chcesz zostać twórcą internetowym, lecz boisz się krytyki? Gdy nie masz odwagi opublikować artykułu, który jeszcze przed chwilą wydawał Ci się najlepszym, jaki napisałaś w życiu, sięgnij po książkę Ewy Szczepaniak Sztuka projektowania tekstów. Jak tworzyć treści, które podbiją Internet. JAK PISAĆ DOBRE TEKSTY, CZYLI CO ZNAJDZIESZ W KSIĄŻCE Chcesz dowiedzieć się, jak pisać teksty, które zainteresują czytelników, będą łatwe w odbiorze i zarazem zgodne z Twoim stylem? Nie musisz szukać tych informacji w Internecie. Wszystkie cechy wartościowego artykułu znajdziesz w książce Ewy Szczepaniak Sztuka projektowania tekstów. Jak stworzyć treści, które podbiją Internet. Autorka podzieliła poradnik na osiem części, w których krok po kroku ukazała proces tworzenia — a właściwie projektowania — dobrej jakości treści na blogi oraz strony internetowe. Znajdziesz tu nie tylko odpowiedzi na nurtujące Cię pytania, ale również ćwiczenia, które pomogą zrozumieć to, co przeczytasz. W końcu trening czyni mistrza… OD FUNDAMENTÓW, PO NIEPOWTARZALNOŚĆ… Wertując kolejne kartki Sztuki projektowania tekstów, dowiesz się, jak wybrać tematykę bloga, jakim językiem posługiwać się w Internecie i… co najważniejsze — kim jest Twój odbiorca. Bo najważniejszym elementem tworzenia wiarygodnego i przyjaznego czytelnikom bloga jest właśnie… czytelnik. To on musi czuć się dobrze i z chęcią wracać na stronę w poszukiwaniu nowych publikacji. Na nic błyskotliwe i naszpikowane wiedzą teksty, jeśli nie trafią one w gusta odbiorcy. Zastanawiasz się czasem, jakimi cechami powinien wyróżniać się wartościowy artykuł? Jak stworzyć chwytliwy tytuł wpisu, w którym miejscu umieścić śródtytuły, jak napisać podsumowanie? To w głównej mierze tytuł decyduje, czy odbiorca zostanie i przeczyta, choć kilka zdań. Zainteresowanie czytelnika można podtrzymać leadem — zwięzłym, ale na tyle przyciągającym, że odbiorca przewinie stronę jeszcze niżej. Ewa Szczepaniak doskonale zdaje sobie sprawę, jak ważna jest konstrukcja tekstu, dlatego poświęciła jej kilkadziesiąt stron książki. To jednak nie wszystko! Jakie słowa szkodzą tekstom, a które zwiększają ich “moc”? Wiesz, co to nominalizacja i dlaczego wartościowy content jest ubogi w przysłówki? W Sztuce projektowania tekstów autorka odkrywa tajemnice “niemrawych czasowników”, “leniwych przysłówków” czy też “rzeczowników, które wysysają z tekstu życie”. Pamiętaj! Tworzenie artykułów, które działają na zmysły, poruszają i przemawiają do wyobraźni, nie jest zarezerwowane dla specjalnie utalentowanej grupy autorów. Ty też możesz zabrać czytelnika w podróż po nieznanych zakątkach świata, pokazać mu, co czujesz i jak pojmujesz świat. Czasem detal — drobny szczegół — coś, co “dasz” od siebie, zatrzyma odbiorcę i sprawi, że tekst będzie wiarygodny, a przez to również wartościowy. Sztuka projektowania tekstów SZTUKA PROJEKTOWANIA TEKSTÓW. JAK TWORZYĆ TREŚCI, KTÓRE PODBIJĄ INTERNET — MOJA OPINIA Czy każdy autor internetowych publikacji, artykułów eksperckich bądź książek musi być z wykształcenia polonistą? Jeśli tak myślisz, jesteś w błędzie. Sztuki pisania można nauczyć się na wiele sposobów i w każdym wieku. Potrzebne są do tego jednak nie tylko chęci, ale i odpowiednie narzędzia. Jednym z takich narzędzi jest bohaterka dzisiejszego wpisu — książka Sztuka projektowania tekstów. Jak tworzyć treści, które podbiją Internet Ewy Szczepaniak. Co myślę na temat recenzowanej publikacji? To jeden z lepszych poradników traktujących o pisaniu, jakie miałam w ręku. Autorka szczegółowo i przystępnie omówiła najważniejsze aspekty sztuki tworzenia atrakcyjnego dla czytelnika contentu. Szczypta humoru, spora dawka wiedzy, język zrozumiały dla każdego — nawet dla początkującego twórcy. Wszystkie wymienione elementy tworzą spójną całość — lekką w odbiorze. Z całym przekonaniem polecam Sztukę projektowania tekstów Ewy Szczepaniak zarówno początkującym autorom, jak i osobom, które pisaniem zajmują się już nieco dłużej. Dla pierwszych poradnik będzie nieocenionym źródłem wiedzy, dla drugich publikacją, która pozwoli spojrzeć na proces projektowania tekstów z perspektywy innego autora.

3. Recenzja: swiatairi.blogspot.com Airi

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Gdy uznamy, że w obecnych czasach każdy pisze tym samym przyjąć można, że „Sztuka projektowania tekstów” jest dla każdego. Jest to jednak zbyt duże uogólnienie zarazem w pierwszym jak i drugim przypadku. Stwierdzenie jednak, że może okazać się pożyteczna dla każdego kto pisze, szczególnie publikujących w internecie, jest już w zupełności na miejscu. Przypatrzmy się więc wytworowi Ewy Szczepaniak bliżej… Autorka, jak to sama ukazuje podczas tworzenia publikacji kierowała się zasadą: „Powiedz mi, a zapomnę. Pokaż mi, a zapamiętam. Pozwól mi zrobić, a zrozumiem”. I tak oprócz treści – przekazanych informacji, odnaleźć tu można różne przykłady, tak zwane „mistrzowskie triki” oraz ćwiczenia. Do tego okraszono to wszystko cytatami. Mnie spodobał się: „Twoim podstawowym obowiązkiem wobec siebie i wobec czytelników, i wobec samego pisania jest stać się wspaniałym. Powinieneś stać się najlepszym autorem, jakim tylko możesz być” (Theodora Goss, węgierska pisarka). Zamieszczony jest również link (wspominany kilkakrotnie) do strony z tak zwanym Bankiem słów (mała reklama strony autorki a zarazem pomoc). Sam „Bank…” ma 10 stron, pod wskazanym adresem można też znaleźć: Gratis do pobrania, Quizy, Baza wiedzy. Części książki zaczynają się cytatem oraz krótkim wskazaniem co będzie w nim można znaleźć. Rozdziały kończą się podsumowaniem - diagramy i „teraz kolej na ciebie” czyli ćwiczeniami. Pozycja kończy się bibliografią (publikacje, blogi i serwisy), wcześniej są Wskazówki i przykładowe rozwiązania do ćwiczeń a jeszcze wcześniej Zakończenie. Publikację rozpoczynają: Spis treści, słowa przypisywane Pablo Picasso oraz Wstęp. „Sztuka projektowania tekstów” ma około 350 stron tekstu. Składa się z 8 części. Copyright z 2019 r. Wydawnictwo Helion. Onepress. Książka z założenia do „powolnego czytania”. Warto do niej powracać, rozwiązywać ćwiczenia. Nie jest tu najważniejsze by przeczytać ją w 1 noc. Ważne by przyswoić sobie zaprezentowane narzędzia, zrozumieć je i zdecydować czy chce się je stosować. Konkretna i rzeczowa. Bez zbytnich długich opisów czy pisania o wszystkim i o niczym. Osoby wrażliwe na reklamę mogą od czasu do czasu poczuć się mało komfortowo. Autorka wspomina o swojej stronie a także stosuje odwołania do niej w przypisach dolnych. Wspomniany bonus też jest z nią związany. Złagodzeniem dyskomfortu może być myśl, że nie warto pisać 10 razy o tym samym. Wydłużyłoby to też tę publikację do rozmiarów, które zniechęciłyby niejednego potencjalnego odbiorcę. Takie małe rozgrzeszenie 😉. Dużym plusem książki są odwołania do przykładów z naprawdę istniejących stron. Realne przykłady obok tych wymyślonych. Autorka odwołuje się tu do różnych badań, prac innych osób nie tylko własnych doświadczeń. Nie pozostawia jednak ich bez komentarza. Ukazuje również na ile z danymi poglądami się zgadza. Niektóre uwagi mogą przydać się osobom korzystającym bądź chcącym korzystać z WordPressa. Przedstawia też zasady promowane w dziennikarstwie i podpowiedzi dla adeptów tego rzemiosła :P. Dzięki tej lekturze można również zrobić sobie małe przypomnienie z języka polskiego (czasownik, rzeczownik, strona bierna itd.). Do niektórych rzeczy przedstawionych tu jako wskazówki, dobre praktyki można dojść samemu dzięki latom praktyki (np. poprzez prowadzenie bloga). Fajnie jest znać je i bez tego 😉. Można też porównać własne spostrzeżenia z tymi przedstawionymi tutaj. Jeśli po pierwszej lekturze przypadnie ona nam do gustu warto do niej powracać. Zmieniamy się nie tylko jako ludzie, ale także jako autorzy. W różnym czasie inne wskazówki mogą okazać się pomocne. Może nam pomóc się rozwijać, przyjrzeć się temu co piszemy i jak. Podpowiada jak różne elementy można dopracować. + przykłady z prawdziwie istniejących stron, odwołania do badań oraz prac innych osób, przypisy dolne, bibliografia, przyjazny wygląd - skupienie w niektórych miejscach jedynie na WordPressie, reklama 😉, perspektywa dziennikarska Publikacja może wiele dać zaangażowanemu czytelnikowi. Sporo można się dowiedzieć także z perspektywy dziennikarskiej (co można uznać zarazem za plus jak i minus – jeśli te kwestie danego odbiorcę całkowicie nie interesują i nie chce by jego teksty wyglądały np. jak artykuły prasowe to informacje z tym związane zaburzą przyswajanie książki). Przemyślenia: Już w czasie lektury wiedziałam, że nie będę wprowadzać wszystkich wskazówek, rad w życie. Czy uważam je za całkowicie błędne? Nie, nie dlatego. Są po prostu sprzeczne z tym jak chcę by wyglądały rzeczy na blogu – Krainie Czarów. Nie chcę też czegoś wprowadzać wbrew sobie… byłoby to sztuczne i nie tak efektywne jak coś w co bym w 100 % wierzyła i stosowała z przekonaniem. Pisanie też przez wszystkich w jednakowy sposób i wykorzystywanie tych samych trików spowodowałoby, że treści w internecie stałyby się… nudne. \W niektórych momentach budził się we mnie buntownik… 😊 Lubię go. Czasem wypada go jednak uspokoić… wówczas włączał się komentator 😉. Stąd i niestandardowa (jak na mnie 😉) recenzja. Podsumowując: pouczająca książka. Pomocna, rzeczowa i konkretna. Dla wszystkich, którzy chcą popracować nad swoim warsztatem pisarskim, przypomnieć sobie różne kwestie, nad innymi się zastanowić. Także dla tych, którzy chcieliby lepiej „sprzedawać” swoje teksty. Wygląda na wiarygodną.

więcej recenzji

ukryj recenzje