Harry Hole (#12). Nóż (ebook)(audiobook)(audiobook)

Recenzje (1)

1. trzeci tom

   Harry Hole powinien zginąć. Jakiś czas temu Jo Nesbø stwierdził, że jest mu to winien i że wie już, jak się to stanie. „Nóż” potwierdza, że suma doświadczeń i ciosów jakie spadły na jednego z najbardziej oryginalnych i wyrazistych bohaterów w historii literatury kryminalnej, powoli zbliża autora do tego kroku. Nie dlatego jednak, że kończą mu się pomysły na atrakcyjną fabułę czy interesujące metamorfozy bohatera. Przeciwnie – Nesbø jest nadal w najwyższej formie. Jo Nesbø opracował własną, oryginalną recepturę na powieść kryminalną. Trzyma się jej konsekwentnie i w rezultacie powstała kolejna, dwunasta w cyklu, znakomita książka o różnych zaskakujących obliczach. Przede wszystkim jest to oczywiście kryminał – dynamicznie poprowadzony, dramatyczny i wstrząsający, bo Nesbo nigdy nie miał „problemu” z uśmiercaniem osób z najbliższego otoczenia głównego bohatera (by wspomnieć choćby Ellen Gjelten z „Czerwonego, Beate Lønn czy paru innych). Z trudem utrzymujący swoją egzystencję w jako takiej równowadze Harry Hole odstawia Jima Beama i prowadzi prywatne śledztwo w sprawie okrutnego morderstwa. W ponurych okolicznościach powracają starzy znajomi, ale i stare demony, Harry zawiera niespodziewane sojusze i tropi znów starych i nowych wrogów. Mający motyw kolejni podejrzani mają też jednak alibi. Sprawca ciągle wymyka się a prawda o morderstwie staje się coraz trudniejsza do odkrycia. Jest jednocześnie, w miarę zbliżania się do niej, coraz bardziej przerażająca. Świat upadającego na dno rozpaczy Harrego Hole, pełen blackoutów i flashbacków, rozpada się a on sam wie, że nic nie zatrzyma tego procesu. „Nóż” to, pełen zaskoczeń, znakomity thriller o nieoczywistych motywacjach psychologicznych, skomplikowanych relacjach międzyludzkich, o zemście i latami skrywanej urazie, o wojennych traumach (świetny wątek), zawiedzionych nadziejach i trudnych do wytłumaczenia decyzjach, które skutkują zaskakującymi efektami. Znakomite portrety psychologiczne i dwoistość natury wielu bohaterów (przede wszystkim samego Harrego) nie pozwalają na uproszczone wnioski o zbrodni i karze, przestępcach i sprawiedliwych, winnych i niewinnych. Winni są wszyscy, a granica między karą a sprawiedliwością bardzo umowna. Powered by wordads.co Seen ad many times Not relevant Offensive Covers content Broken REPORT THIS AD W żadnej ze swoich dotychczasowych powieści Nesbø nie poświęcił tyle miejsca muzyce (a trochę przecież poświęcał zawsze), ile w „Nożu”, co istotne jest o tyle, że to właśnie stary przebój naprowadził Harego na właściwy trop w jego śledztwie. Jo Nesbø – nie po raz pierwszy – zdradza w ten sposób swoje własne fascynacje, buduje nastrój lub dopowiada muzycznymi frazami intuicyjne skojarzenia bohatera (choć nie ma w „Nożu” żadnej sceny o takiej sile jak ta, z „Pancernego serca” gdy Lene Galtung słuchała „Fast Car” Tracy Chapman) . Nesbø nie byłby też sobą gdyby nie wspomniał również o problemach norweskiego społeczeństwa oraz środowiskowych, policyjnych, prawniczych czy dziennikarskich sporach i zakulisowych działaniach. W żadnej też książce Nesbø nie pisał chyba tak wiele o uczuciach i emocjach, nie przypominał tak wielu epizodów i nie wracał tak często do dawnych zdarzeń – tak jakby chciał rozliczyć dotychczasowe życie swojego bohatera, jeszcze raz przeanalizować jego motywacje, decyzje i wybory. To właśnie te drobne retrospekcje połączone z rozsypanym światem Harrego Hole pozwalają domniemywać, że być może świat ten powoli dobiega końca. Tragiczne zrządzenia losu i wybory Harrego Hole, jego zmagania z samym sobą i próby pogodzenia ze światem na zawsze zmieniają jego życie – w tym wymiarze to bardzo „osobista” książka. Nie zmienia to jednak faktu, że to nadal ten sam Harry Hole – piekielnie inteligentny, przenikliwy i ironiczny, skłonny do ryzyka graniczącego z szaleństwem, obdarzony zarówno wolą życia jak i genem audodestrukcji oraz uwodzącą kobiety mieszanką nonszalancji, czułości i obojętności. Jo Nesbø po raz kolejny udowodnił, że w jednej powieści potrafi zgromadzić tyle materiału fabularnego i kryminalnych wątków, że starczyłoby ich na kilka co najmniej książek. A tam, gdzie niektórzy autorzy przechodzą do scen kulminacyjnych, on dopiero zaczyna prawdziwą grę. I jeśli w ogóle dla jakiegokolwiek autora warto zarywać noc, to na pewno w tym wypadku warto!