Czarne dziury. Klucz do zrozumienia Wszechświata

Recenzje książki: Czarne dziury. Klucz do zrozumienia Wszechświata (7) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: silanauki.pl Dawid Kaniecki

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   „Czarne dziury. Klucz do zrozumienia Wszechświata” autorstwa Briana Coxa i Jeffa Forshawa to fascynująca podróż do świata jednych z najbardziej tajemniczych obiektów kosmosu. Książka ta zgrabnie łączy w sobie rzetelne informacje naukowe, z przystępnym językiem i inspirującą wizją wszechświata. Cox i Forshaw rozpoczynają od przedstawienia historii koncepcji czarnych dziur, sięgając do czasów Newtona i Einsteina. Wyjaśniają teorię względności w sposób zrozumiały dla laika, unikając przytłaczających szczegółów matematycznych. Następnie zabierają czytelników w głąb czarnych dziur, opisując ich powstawanie, właściwości i wpływ na otaczającą je przestrzeń. Autorzy nie ograniczają się jednak do faktów naukowych. Rozważają również hipotezy i nierozstrzygnięte kwestie dotyczące czarnych dziur, takie jak paradoks informacyjny i natura osobliwości. Wplatają w narrację osobiste refleksje i anegdoty, co czyni lekturę przyjemną i angażującą. „Czarne dziury…” to nie tylko książka o kosmosie. To również opowieść o ludzkiej ciekawości i dążeniu do poznania. Cox i Forshaw pokazują, jak nauka może pomóc nam zrozumieć wszechświat i nasze miejsce w nim. Zachęcają do zadawania pytań i krytycznego myślenia. Książka ta jest doskonałą lekturą dla każdego, kto chce zgłębić tajemnice czarnych dziur i poznać ich znaczenie dla naszego rozumienia wszechświata. Będzie ona interesująca zarówno dla miłośników astronomii, jak i dla osób, które po prostu chcą poszerzyć swoją wiedzę o otaczającym nas świat. Zalety: Przystępny język i brak skomplikowanych wzorów matematycznych, Fascynująca tematyka i aktualna wiedza naukowa, Inspiracje do dalszych poszukiwań i refleksji, Wplatające osobiste historie autorów. Wady: Dla niektórych osób niektóre fragmenty mogą być zbyt szczegółowe, Brak głębszego omówienia pewnych zagadnień fizycznych. Ocena: „Czarne dziury. Klucz do zrozumienia Wszechświata” to znakomita książka, która z pewnością zaciekawi szerokie grono czytelników. To obowiązkowa pozycja dla każdego, kto chce poznać sekrety czarnych dziur i zgłębić tajemnice wszechświata. Polecam tę książkę wszystkim, którzy: Interesują się astronomią i kosmologią, Chcą poznać najnowsze odkrycia naukowe w przystępny sposób, Lubią czytać książki popularnonaukowe, Poszukują inspiracji do refleksji nad naturą wszechświata. Jeśli szukasz wciągającej i pouczającej lektury, która poszerzy Twoją wiedzę o kosmosie, „Czarne dziury. Klucz do zrozumienia Wszechświata” to idealny wybór.

2. Recenzja: Wiedza i Życie Mirosław Dworniczak

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Jeśli miałbym określić tę książkę jednym słowem, powiedziałbym: elegancka. Widać wyraźnie rękę mistrza, jakim jest Brian Cox, astrofizyk i znamienity popularyzator nauki. Tematyka omawiana przez autorów jest o wiele szersza niż tytułowe czarne dziury. Dowiemy się m.in. o teorii względności Einsteina, która jest jednym z kluczy do zrozumienia fenomenu czarnych dziur. Sama ich idea jest tak naprawdę bardzo stara. Pomysł Schwarzschilda z 1916 r. przez kilka dekad był uznawany za rodzaj ciekawostki matematycznej, swoistego kuglarstwa równaniami. Co ciekawe, rozwiązania Schwarzschilda zostały zaprezentowane zaledwie kilka miesięcy po publikacji Einsteina. Dalej przedstawione są osiągnięcia innych gigantów nauki, jak Chandrasekhar czy Lemaitre. Dobrze omówione są pojęcia horyzontu zdarzeń, tuneli czasoprzestrzennych, białych dziur i tego, czym jest spaghettizacja. Często cytowany jest noblista Kip Thorne, konsultant filmu „Interstellar”, gdzie czarna dziura gra kluczową rolę. Autorzy przedstawiają wszystko obrazowo i nie jest konieczna znajomość matematyki. W książce znajdziemy dużo rysunków, ilustrujących poszczególne idee – pomagają zrozumieć nawet trudne sprawy. Nie jest to pozycja na jeden wieczór, wymaga skupienia, ale to się opłaci. Po jej lekturze zdecydowanie poszerzają się granice wyobraźni. Czy wszechświat jest hologramem? Całkiem możliwe! A o czarnych dziurach warto co nieco wiedzieć. Kiedyś uznawano je za obiekty egzotyczne, dziś wiemy, że jest ich wiele. Bardzo polecam!

3. Recenzja: Dotknij nieba Damian Jabłeka

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Czarne dziury to obiekty pozwalające rozbudzić wyobraźnię zarówno naukowców jak i artystów. Nie trzeba być jednak ani jednym, ani drugim, aby zafascynować się tymi niezwykłymi obiektami, wystarczy poświecić im nieco uwagi, by przekonać się, że są pełne sprzeczności. To punkty, których centra od niedawna, dzięki najnowszym obserwacjom, potrafimy umieścić na mapie nieba z niezwykłą precyzją. W rzeczywistości są one dla nas, obserwatorów zewnętrznych całkowicie nieosiągalne. Nikną one za horyzontem zdarzeń, który, patrząc z daleka dowolny obiekt osiąganie dopiero na końcu czasów. Będąc jednak astronautą lecącym w stronę centrum, przecinamy horyzont bezpowrotnie, w realnym czasie, nawet nie rejestrując tego faktu. Obiekty, które pochłaniają wszystko łącznie z informacjami wydają się burzyć podstawy przyczynowo-skutkowej fizyki, te same obiekty subtelnie i całkowicie niezauważalnie parując pozwalają nam przewidywać scenariusz kresu Wszechświata. Brian Cox oraz Jeff Forshaw komfortowo wprowadzają czytelnika do wnętrza czarnych dziur, obiektów wewnętrznie sprzecznych i jednocześnie bardzo prostych w opisie. Komfort ten nie tylko polega na wielokrotnym nurkowaniu i wyłaniania się zza horyzontu zdarzeń z bezpiecznej pozycji obserwatora spoczywającego na kanapie z książką w ręku. Daje go przede wszystkim budowany w trakcie lektury obraz kolejnych zjawisk przybliżających nas do coraz pełniejszego opisu nie tylko czarnych dziur, ale szerokiej czasoprzestrzeni. Autorzy dają czytelnikowi niezwykłe narzędzie w postaci Diagramów Penrose’a, które na kartce papieru są w stanie pomieścić cały Wszechświat. Konsekwentnie uczą nas interpretować je, wprowadzając kolejne hipotetyczne sytuacje. Wielokrotnie przedstawiają sprzeczności z pozoru nierozwiązywalne, by zestawiając je z kolejnymi teoriami dać jeszcze lepszy obraz rzeczywistości. By docenić subtelne piękno naukowej złożoności autorzy przeprowadzają czytelnika przez meandry mechaniki kwantowej, szczególnej i ogólnej teorii względności. W przystępny sposób szkicując obraz dzisiejszego fizycznego opisu Wszechświata w skali zarówno makro jak o mikro. Książka ta nie jest przy tym skomplikowanym astrofizycznym podręcznikiem z setkami wzorów, których docenienia piękna i subtelności wymaga zaawansowanego aparatu matematycznego. Zamiast tego pozycja ta daje nam przekrojową wiedzę na temat rozwoju myśli wokół czarnych dziur. Pokazuje jak z początkowo teoretycznej ciekawostki zrodziły się prawdziwe astrofizyczne obiekty, które możemy dokładnie wskazać. Opisane zaś bardzo obrazowo, z wykorzystaniem trafnych porównań paradoksy pozwalają kierować nasze myśli zarówno pod horyzont czarnej dziury jak i aż za horyzont Wszechświata. Autorzy przy tym nie prezentują jedynie najbardziej znanych efektów czy sprzeczności, nie wzbraniają się przed opisem dogłębnym, prowadząc naszą wyobraźnię od prostego paradoksu bliźniąt do Wszechświata holograficznego. Traktują tytułowe Czarne Dziury jako pretekst, punkt zaczepienia do kreowania szerokiego obrazu rzeczywistości. Mimo ryzyka spaghettizacji oraz spłonięcia na ogniowej ścianie horyzontu, autorzy raz po raz wrzucają czytelnika w Czarne Dziury. Mimo, że z pozycji kanapy wydaje się to być całkiem bezpieczne, przed wzięciem tej lektury do ręki czytelnik powinien zaakceptować ryzyko tego, iż niektóre paradoksy czarnych dziur zmienią jego postrzeganie świata. Pozwalając w nieskończonościach i osobliwościach odnaleźć ukryte piękno i harmonię. Czasem dadzą niezwykłą odpowiedź, częściej nauczą zadawać głębokie pytania. Zdecydowanie polecam zanurzenie w Czarne Dziury!

4. Recenzja: Zaczytana Księgowa Podziewska Halina

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Odkąd sięgam pamięcią zawsze ciekawiły mnie książki czy filmy o kosmosie. Dlatego też bardzo się ucieszyłam na tę książkę i byłam jej niesamowicie ciekawa. Trochę obawiałam się czy będę w stanie zrozumieć trudne zagadnienia bo dziedzina astronomii to przecież nieodłączna część fizyki oraz matematyki. Jednak moje obawy na szczęście nie były uzasadnione. Laicy jak najbardziej mogą również czytać. Książka zapewnia ogromną porcję wiedzy w przystępnej formie. Naprawdę nie znając się na fizyce można zrozumieć w większości co się czyta bo autorzy zadbali o to by wyłożyć wiedzę na prostych przykładach i ilustracjach. Książka podzielona na 15 rozdziałów z czego początkowe przygotowują nas na trudniejszą końcową część. Jest to pozycja dla ludzi, którzy są ciekawi co kryje wszechświat. Gorąco polecam bo to chyba najlepsza pozycja na rynku z tak bogatą treścią o tej tematyce i nie jest przeznaczona tylko dla ludzi o specjalistycznej wiedzy. To fascynująca opowieść naukowa pełna teorii, rozważań, spekulacji ale przede wszystkim solidnej dawki wiedzy.

5. Recenzja: Cosdopoczytania Lempach Anna

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Ciekawością do nauki i zagadek świata zaraził mnie swego czasu dr Tomasz Rożek. Niedawno na jego kanale ,,Nauka.To lubię " ukazał się bardzo ciekawy wywiad z współautorem książki, którą widzicie na zdjęciu, Brianem Coxem (bardzo polecam obejrzeć!). Był to dla mnie fascynująco spędzony czas, ale jeszcze więcej dowiedziałam się z książki. Czarne dziury znajdują się tam, gdzie kiedyś świeciły najbardziej masywne gwiazdy. Mimo,że znane nam prawa przewidują ich istnienie, to nie potrafią opisać ich w pełni. Współczesne badania czarnych dziur rozpoczęły się w 1915 roku tuż po publikacji ogólnej teorii względności. Według Teorii Względności, grawitacja zmusza najbardziej masywne gwiazdy we Wszechświecie do zapadnięcia się pod koniec życia. Gwiazda znika, ale pozostawia po sobie ślad w strukturze Wszechświata. Pozostaje coś za horyzontem, jest to osobliwość. Osobowość zgodnie z Teorią Względności znajduje się na końcu czasu. Zmusza to do rozważań na temat początku i końca czasu, co czynią autorzy tego tytułu. Moi Drodzy, ta książka jest napisana tak prostym językiem że nawet laik świetnie odnajdzie się między słowami.Rzeczy, które zawsze wydawały mi się skomplikowane nagle stały się zrozumiałe. Wszechświat jest pełen czarnych dziur, o wielu możecie się tu dowiedzieć. Ba! Książka zawiera nawet ich zdjęcia. Najbardziej zadziwiły mnie niebotyczne rozmiary tych ciał 😯 Czy się je skąd wynika ciemny kolor wewnątrz nich? Obszary wewnątrz są tak ciemne, ponieważ grawitacja jest tak silna, że światło nie ma szans by z nich uciec 😯To naprawdę doskonałe obiekty, które nigdy nie intrygowały mnie bardziej niż teraz. Czy wszystko jest powiązane ze sobą? Tytuł ten to zbiór współcześnie znanego dorobku naukowe naukowego. Ogrom wiedzy, ogrom rozważań i sporo teorii. Czy czarne dziury to klucz do zrozumienia wszechświata? Jest to naprawdę solidne kompendium wiedzy z mnóstwem zdjęć i ilustracji. Posiada materiałową tasiemkę oraz twardą oprawę. A treść... Fenomenalna!

6. Recenzja: Kwantowo.pl Adam Adamczyk

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Lubię mylić się co do książek. Kiedy widzę niezbyt oryginalną (choć bardzo estetyczną) okładkę z grafiką przedstawiającą dysk akrecyjny, niewyszukany tytuł Czarne dziury i sławne nazwisko autora – spodziewam się lektury o możliwie niskim progu wejścia. Prostej i prawdopodobnie wtórnej. Nie musi to być koniecznie wada, ale kiedy czytelnik ma za sobą tuzin podobnych książek, przedstawiających te same, znane mu już na pamięć fakty, to chciałby wreszcie dostać coś więcej. I muszę przyznać, że Brian Cox oraz Jeff Forshaw – fizycy teoretyczni z Uniwersytetu w Manchesterze – dali mi coś więcej. Brytyjczycy podjęli odważną decyzję o docenieniu inteligencji swoich odbiorców. Niczego nie upraszczają bardziej, niż to konieczne. Dlatego po pierwszym, całkiem niewinnym rozdziale zarysowującym kontekst historyczny i przywołujący świeże obserwacje pochodzące z Teleskopu Horyzontu Zdarzeń i detektorów LIGO, bez pardonu zasypują nas lawiną diagramów. Nie będę udawał. Nawet jako osoba, która miała wcześniej kontakt ze stożkami świetlnymi, dyskami Poincarego, diagramami Penrose’a i innymi wizualizacjami pokręconej geometrii czasoprzestrzeni – potrzebowałem dłuższych chwil skupienia, aby przyswoić niektóre fragmenty. I bardzo dobrze. W końcu po to konsumujemy treści popularnonaukowe, żeby rozruszać skostniałe neurony i znaleźć się odrobinę bliżej zrozumienia problemów trapiących najtęższe mózgi świata. Fragmenty rozdziału Prawdziwe czarne dziury powstające z zapadających się gwiazd. Fragment rozdziału Promieniowanie Hawkinga. Diagramy towarzyszą nam właściwie do ostatnich stron, stanowiąc odpowiedź na niemal każde omawiane zagadnienie. Tunele czasoprzestrzenne? Diagram Penrose’a. Promieniowanie Hawkinga? Diagram Penrose’a. Czasoprzestrzeń anty-de Sittera? Diagram Penrose’a. Kolaps grawitacyjny gwiazdy? Diagram Penrose’a… Aż dziw bierze, że na okładce umieszczono horyzont zdarzeń, a nie wizerunek Sir Rogera Penrose’a. Jeśli chcemy podejść do lektury na poważnie i wykorzystać ją w stu procentach, z diagramami zdecydowanie najlepiej od razu się zaprzyjaźnić. Będzie to wymagało odrobiny wysiłku, ale warto. Kiedy już pojmiemy rządzące nimi reguły, rzut oka na grafikę w jednym momencie wyjaśni nam więcej, niż trzy akapity litego tekstu. Poza tym diagramy stanowią rodzaj substytutu dla języka zaawansowanej i niekoniecznie przyjaznej matematyki. Zresztą tej Cox i Forshaw również nie wyrzekli się tak do końca. Ale bez obaw. Chociaż podczas lektury trafimy nawet na tak “przerażające” potworki, jak wzór entropii splątania bądź równanie wyrażające temperaturę czarnej dziury – autorzy nie stracili całkiem instynktu samozachowawczego. Przedstawiają je raczej ogólnikowo, poniżej progu bólu w miarę rozgarniętego maturzysty, zdecydowanie częściej opierając swoje wywody o dydaktyczną moc diagramów. Wszystkim staraniom autorów przyświeca głębsza idea, która wyjątkowo przypadła mi do gustu. Zgodnie z podtytułem książki, usiłują nam oni udowodnić, że czarne dziury stanowią Klucz do zrozumienia wszechświata. Brzmi jak gładkie hasło marketingowe, ale to naprawdę sensowna myśl, oddająca “ducha” całego wykładu. Zwykliśmy traktować czarne dziury jako odległe, abstrakcyjne wynaturzenia, niemające zbyt wiele wspólnego z naszą rzeczywistością. A jednak są to byty jak najbardziej realne, rządzone twardymi regułami fizyki – nawet jeżeli nie do końca je rozumiemy. Próbując zrozumieć sekrety przykryte kurtyną horyzontu zdarzeń, uciekamy więc do teorii względności, kwantowej teorii pola, zasady nieoznaczoności, termodynamiki, teorii informacji, splątania kwantowego… Potrzebujemy niemal całego dostępnego arsenału fizyki teoretycznej. Wniosek? Jak czytamy w drugim rozdziale: “czarne dziury są idealne do nauki fizyki”. Oczywiście “idealne” to nie to samo co “łatwe”, a droga wskazywana przez Coxa i Forshawa bywa naprawdę wyboista. Jednak ci, którzy dotrwają do jej końca, zapewne z satysfakcją podpiszą się pod tym zdaniem.

7. Recenzja: milena.sookolovska Sokołowska Milena

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Często z partnerem lubimy siedzieć i gadać o kosmosie i wszechświecie do woli, taka mała zajawka, dlatego wybraliśmy tą książkę. To tematyka, która rzadko się pojawia, a jednak w nasze ręce trafiła. Partner zaczął czytać od razu, prosto od kuriera 😅 Ta książka jest tajemnicza i intrygująca, tak samo jak temat czarnych dziur i tego co tam nad nami się znajduje. Chyba każdy z Nas czasem patrzy w niebo i się zastanawia nad tym samym. Na wstępie zapoznamy się z krótką historią czarnych dziur. Sam fakt już jest dość interesujący. Dowiemy się dużo fascynujących ciekawostek. Książka nie jest pisana językiem łatwym, ale dość przejrzystym. Jest tu dużo fizycznych zagadnień, ale poruszona jest też tematyka czasoprzestrzeni, połączenia przestrzeni i czasu.

więcej recenzji

ukryj recenzje