Sny o pociągach

Recenzje książki: Sny o pociągach (1) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: trzeci tom

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   „Sny o pociągach” rozpoczynają się szorstko i niemal nieprzyjemnie – trochę przez język, trochę przez surowość przyrody, brutalność zdarzeń, naturalizm i chłód uczuć. Ale ta początkowa szorstkość jest tylko pozorna, bo w rzeczywistości „Sny o pociągach” to pełna metafor, niezwykle lityczna i delikatna opowieść o samotności i próbach ucieczki od niej. Bohaterem opowieści Denisa Johnsona jest Robert Grainier. Z nietrzymającej się ścisłej chronologii narracji dowiadujemy się, że był sierotą a do swojej przybranej rodziny, kuzynostwa, które przygarnęło go po utracie własnych rodziców, przybył pociągiem, jako kilkulatek w końcu XIX wieku. Jest początek lat dwudziestych. Grainier pracuje przy budowie i remontach mostów w Idaho, przy zrywce drewna w lasach Waszyngtonu i na pograniczu amerykańsko-kanadyjskim, jako wozak między miejscowościami bez dogodnych połączeń kolejowych. Ożeniwszy się w wieku trzydziestu pięciu lat ima się kolejnych zajęć w domu pozostawiwszy żonę z maleńką córką. Z biegiem lat i wraz z upływem sił, „las” traci z niego pożytek. Na skutek dramatycznych wydarzeń traci swoich najbliższych. Owdowiały, podupadający na zdrowiu, odbudowuje swój utracony dom śniąc o pociągach, które każdej nocy przyjeżdżają przez lesistą okolicę. Robert Grainier pozostaje na w lesie, w którym zaginęły jego żona i córka. Pewnej nocy, która wiele zmieni w jego życiu, jego dom otacza wataha wilków… Pozbawiona ścisłej chronologii zdarzeń opowieść sprawia, że „Sny o pociągach” stają się momentami złowrogą opowieścią o „prapoczątku”, mityczną historią narodzin, opowieścią o czasach „wielkiego wybuchu”. Po świecie tym przechadzają się najróżniejsze monstra, odpychający złoczyńcy, wynaturzeni „leśni ludzie” i dziwolągi opowiadający niestworzone historie. Bohater Johnsona zamieszkuje świat w fazie tworzenia, próbuje go oswoić i zadomowić się w nim. Każde miejsce okazuje się kolejną „bazą ludzi umarłych” a świat który dopiero powstawał, już u swego zarania spotkała apokaliptyczna, niszcząca wszystko, katastrofa. Po dawnym życiu pozostają senne koszmary. Poddany dramatycznym próbom Grainier nie traci jednak wewnętrznej siły, tragedie, które go dotykają, niezasłużone i okrutne, przyjmuje z niemal niezłomnym spokojem. Wola przetrwania okazuje się jednak silniejsza, hartu ducha nie da się tak łatwo złamać a związek z naturą jest trwalszy niż cywilizacyjne przyzwyczajenia. Grainier – kończy swoją opowieść Denis Johnson – „przeżył dobrze ponad osiemdziesiąt wiosen, aż do późnych lat sześćdziesiątych. (…) Kochał się tylko z jedną kobietą – swoją żoną Gladys – posiadał jednoakrową parcelę, dwa konie i wóz. Nigdy się nie upił. Nigdy nie nabył broni palnej ani nie rozmawiał przez telefon. Regularnie jeździł pociągami, samochodami wiele razy, raz leciał samolotem”. Zmarł w listopadzie 1968 roku „a jego trup przeleżał w chacie resztę jesieni i całą zimę i nikt się o niego nie zaniepokoił”. „Był „nikim” i „każdym”. Był jedynym człowiekiem na ziemi. Nie miał nic i stracił wszystko. Nigdy nie poddał się czasowi.