Cios kończący

Recenzje książki: Cios kończący (1) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: trzeci tom

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Jest listopad i „niemal koniec świata” – idealna sceneria dla kryminału noir. Dalej również się zgadza – były policjant z syndromem wypalenia, zgorzkniały i skłócony ze światem, „otoczony przez wewnętrzne demony i targany wyrzutami sumienia”. Ujmująca, pierwszoosobowa narracja, cynizm, ironia, dystans do świata. Wszystko z pozoru przewidywalne, zgodne ze schematem i niemal banalne. Ale tam, gdzie inni autorzy, często od schematu uciekają, Mariusz Czubaj z premedytacją trzyma się go mocno. Wyszło znakomicie, jak w idealnie nastrojonym instrumencie. „Cios kończący” Mariusza Czubaja to historia człowieka, „który postanowił walczyć z przemocą i zaraził się złem”. Jest rok 2015, gdzieś w tle zamachy terrorystyczne w Paryżu, trwa przywracanie godności polskiej policji a rodzina Elbanowskich przywraca dzieciństwo dzieciom. Rudolf Heinz nie przepada za światem a świat za nim. Postępująca choroba powoli uniemożliwia mu grę na gitarze. Dręczy go zarówno samotność jak i utrata wiary w ludzi. „Wegetuje”, „zapada się w sobie” a przy życiu trzymają go „prochy” i terapia. „Pewne sprawy zostawiłem za sobą i nie zamierzałem po raz drugi wchodzić do tej samej rzeki. Skończyłem z tamtą robotą. Nie pracuję po godzinach. Nie zamierzam biegać w prochowcu po ulicach. Jestem byłym komisarzem. Emerytem”. Za namową pewnej policjantki postanawia jednak jeszcze raz „spojrzeć w otchłań”. Rudolf Heinz ma pomóc w rozwikłaniu sprawy brutalnego morderstwa młodej dziewczyny, której los, jak się wydaje, nie obchodził nikogo. Wkrótce okazuje się, że sprawa ta łączy się w jakiś sposób z innymi morderstwami a nieświadomy niczego Heinz jest coraz bliżej niebezpieczeństwa i bezwzględnego psychopaty, którego motyw działania nie jest mu znany. Mariusz Czubaj wyzbywszy się pragnienia bycia pisarzem „osobnym”, pełnymi garściami czerpie z tradycji gatunku, który zna i – widać to – niezmiernie lubi. Nie ukrywa tego, co więcej, w pełni świadomie czyni z tego swój atut i znak rozpoznawczy. Choć więc znamy doskonale bohaterów takich jak Rudolf Heinz, ich ekscesy, moralne dylematy, niewyszukane upodobania, językowe refreny i tęsknotę za przeszłością, to nie przestają oni nas zaskakiwać i uwodzić. Czubaj doskonale zna prawidła gatunku i jego anatomię – do swojej roboty podchodzi bardzo pragmatycznie: schemat jest więc znany, ale wykonanie ze oryginalne, bohater typowy, ale pełen gatunkowego „uroku”, fabuła pozbawiona fajerwerków, ale nie wtórna. W tym sensie „Cios kończący” mógłby być lekturą obowiązkową dla wszystkich adeptów szkół kreatywnego pisania, bo Czubaj czytelnika nie okłamuje i wie doskonale co jest kręgosłupem i sercem uprawianego przez siebie gatunku. Umiejętnie przy tym przemyca do powieści obserwacje socjologiczne, własne pasje i – jak zawsze – sporą porcję dobrej muzyki. „Nie pierwszy raz wziąłem życie w nawias…” – mówi w pewnym momencie Rudolf Heinz i w taki sam nawias swoje pisarstwo bierze Czubaj. Pragmatyzm autora spowodował więc, że postanowił pożegnać się ze swoim bohaterem, który odwraca się i odchodzi gdzieś w nieznane. Wszystko jest za nim a nie wiadomo co przed nim? Pożegnanie również, a jakże, wyszło zgodnie ze schematem – wspomnieniowo i nostalgicznie.